Behawioryzm

Behawioryzm (ang. behaviorism lub behaviourism, z ang. behavior lub behaviour - zachowanie) - wpływowy, lecz obecnie mający raczej historyczne znaczenie kierunek XX-wiecznej psychologii, a także metoda jej uprawiania. Jest także nurtem filozofii umysłu, jednym z poglądów na naturę umysłu i jego relację do ciała (mind-body problem) oraz na język służący do opisu tych zagadnień.

Do ojców i czołowych przedstawicieli behawioryzmu w psychologii należeli Burrhus Frederic Skinner i John Broadus Watson. Behawioryzm w psychologii określa się czasem jako behawioryzm metodologiczny. Według behawiorystów psychologia nie powinna posługiwać się metodą introspekcji, czyli badać życie wewnętrzne człowieka za pomocą bezpośredniego wglądu. Powinna natomiast postępować podobnie do innych nauk przyrodniczych badając stałe związki między bodźcami i reakacjami, prawidłowości w zachowaniu.

Behawioryzm filozoficzny, określany jest też jako behawioryzm logiczny, kładł bowiem większy nacisk na zagadnienia języka, którym opisuje się umysł i jego relacje do ciała. Do głównych reprezentantów behawioryzmu w filozofii należeli Rudolf Carnap i Gilbert Ryle. Według behawioryzmu metodologicznego terminy, za pomocą których opisuje się życie umysłowe człowieka w rzeczywistości odnoszą się nie do umysłu, ale do zachowań i do dyspozycji do zachowań. Zjawiska umysłowe są redukowalne do zachowań i dyspozycji do nich.

O ile nie zaznaczono inaczej, treść tej strony objęta jest licencją Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License